De theater technici springen van de klep af, die tergend langzaam omhoog zoemt. Als het diepe geluid van het verankeren van de klep klinkt, vallen alle blikken op de collega die de telefoon vasthoudt. “En? Wat is de tijd?” Hij kijkt schuin omhoog, rekent en zegt blij: “1 uur en 49 minuten, 22 seconden! Dat is 2 minuten en 16 seconden sneller dan de snelste tijd tot nu toe!” De jongens juichen, high fiven, en de koude biertjes worden over gegooid. Met een ferme klap achterop de mega trailer, de grote vrachtwagen waarin alle decor stukken en alle techniek voor een voorstelling zit, groeten ze de chauffeur, die alvast de nacht in rijdt. Die zien ze morgenochtend weer, ergens op de laad en los van een één of ander theater in Nederland.
Tevreden en moe zakken ze achterover in de bank van de artiestenfoyer, voeten omhoog. Het is al ruim na middernacht, nog één rondje sterke verhalen en dan rijden ze snel met het kleine busje naar Amsterdam terug. Want morgen is het weer vroeg dag. Dan begint de hele riedel weer van voren af aan: eerst een koffietje met de technici van het huis, zoals de theaters genoemd worden waar je te gast bent als voorstelling, daarna samen uitladen, opbouwen, lampen stellen. Tegen het einde van de middag komen de acteurs. Dan begint het gekakel, samen eten, zenderen, soundcheck, zaal open, aanvang, voorstelling, applaus, zaal leeg, afbouwen.
Deze technische mannen maken hele lange zware dagen. Elke dag diezelfde mega-trailer uitladen en na de voorstelling weer inladen. Om het leuk te houden zetten ze aan het begin van de tournee een streeftijd vast, die ze door de tour heen proberen te breken. Elke nacht proberen ze efficiënter en effectiever de spullen van het podium af te halen en in de vrachtwagen in te bouwen. De allereerste avond kijken ze hoe lang het duurt. “Ok jongens, eerste keer laden is 1 uur, 32 minuten en 56 seconden. Wie biedt, welke tijd zetten we? “Oh daar gaat mákkelijk nog een uur af” bluft er een, “Kijken of we onder de 1 uur gaan halen!” hoopt een ander. Na wat heen en weer geroep wordt de gezamenlijke streef tijd: 0.55.00, op de binnenkant van de trailer geschreven, naast de datum van deze eerste avond. Soms lijkt het die eerste avond wel alsof er expres wat langzamer gewerkt wordt, zodat er later meer winst te halen valt. Elke avond komt er een tijd bij en elke keer wordt er na afloop kort na gepraat door het team over wat er handiger en sneller kan en wie dus morgen wat doet. Er is geen leider die een plan uitdenkt, samen zoeken ze naar mogelijke manieren om te versnellen. De stagiair oppert: “is het misschien beter om dat grote lange stuk eerst te doen en dan die onhandige ton daaroverheen te schuiven?” De rest knikt instemmend. “Goed punt, laten we dat morgen proberen, kijken of het sneller is.”
De eerste avond gaat de klep van de trailer nog maar nét dicht. Maar na een paar weken zie je daar langzaam vrije centimeters ontstaan. Net zolang tot iemands fiets er nog bij past. Makkelijk!
De avond dat de streef tijd wordt verbroken is het feest: de foto met alle tijden erop wordt rond geappt naar alle andere collega’s, die natuurlijk duimen en pluimen terug appen. Het bleef die nacht nog lang onrustig in Rosmalen, Dordrecht, Groningen, of waar dat dan ook was. Morgen weer, kijken of we nog meer kunnen versnellen.
ps. Deze blog heb ik geschreven omdat ik vanuit het theater de overstap heb gemaakt naar werken als Agile coach en zoveel paralellen zie tussen de twee vak gebieden. Deze deel ik graag met jullie. Mocht je feedback hebben op deze blog, let me know! Leuk! Enne.. daar kan de blog alleen maar beter van worden 😉
